Abel Gance
Abel Gance (1889-1981) was een Franse filmregisseur. Hij studeerde Rechten, maar op zijn negentiende lonkte het toneel en kreeg hij inderdaad een rol in een theater in Brussel. Een jaar later speelde hij zijn eerste filmrolletje in Molière. Maar zijn acteurscarrière was geen succes. Tijdens de Eerste Wereldoorlog werd Gance bij de Film d'Arte aangesteld als regisseur en maakte succesvolle films. Tot ergernis van de producenten experimenteerde hij met nieuwe technieken, zoals close ups. Aan het eind van de oorlog ging hij hoewel in eerdere gevechten gewond door mosterdgas, terug het leger in om ter plekke te kunnen filmen en de ellende van de oorlog te laten zien. Het resulteerde in een drie uur durende film J'Accuse (1919), een combinatie van documentaire en fictie, die over heel Europa een kassucces werd.
Gance bleef experimenteren, zoals scenes opnemen in kleur lange tijd voordat Hollywood daaraan toe was. Voor zijn beroemdste film Napoleon vu par Abel Chance (1927) gebruikte hij drie camera's, drie projectoren en een gebogen scherm om voor de toeschouwers de illusie van panoramische diepte te creëren.
Welke adellijke familie speelde de hoofdrol in De scharlaken stad van Hella Haasse?
ooievaar
Geluksbrenger. De terugkerende ooievaars werden gezien als voorboden van de lente. En als een paar op een dak van een huis nestelde, geloofde men dat de bewoners een voorspoedig jaar tegemoet gingen. De ooievaar als brenger van kindertjes stamt uit Duitsland en is pas begin negentiende eeuw naar Nederland overgewaaid. Het paste wel bij de tijd dat nog niet openlijk over seksualiteit en geboorte werd gesproken. De gewoonte om als een kind is geboren een houten ooievaar in de tuin te zetten komt ook uit Duitsland maar is in Nederland van later datum, zo begin twintigste eeuw.
