Jean Luc Godard
Jean Luc Godard (1930 - 2022) was een Franse filmregisseur en samen met Francois Truffaut een van de belangrijkste vertegenwoordigers van de zogeheten Nouvelle Vague (nieuwe golf). Zijn betrokkenheid bij de film begon in 1952 met het schrijven van filmkritieken voor het pas opgerichte tijdschrift Les Cahiers du Cinéma. De eerste eigen film van Godard was Charlotte et son Jules (1960) een eerbetoon aan Jean Cocteau. In hetzelfde jaar kwam A bout de soufle uit, zijn eerste lange film, een mijlpaal richting de Nouvelle Vague, met zijn grillige, springerige montage, gemaakt met een laag budget. De film was een kaskraker met bovendien lovende recensies en de start van de filmcarrière van Jean Paul Belmondo. Andere succesfilms uit de beginfase van Godard zijn Une femme estune femme, (1961) zijn eerste kleurenfilm en Le Mépris (1963) met Brigitte Bardot. Van 1968 tot 1980 maakte hij politiek geëngageerde films zoals Tout va bien (1972) met Yves Montand en Jane Fonda. In 1980 kwam Sauve qui peut (la vie) uit, door hemzelf 'de tweede eerste film van Godard' genoemd, over de seksuele relaties van drie hoofdpersonen die elk op eigen manier proberen hun problemen de baas te blijven.
Welke adellijke familie speelde de hoofdrol in De scharlaken stad van Hella Haasse?
ooievaar
Geluksbrenger. De terugkerende ooievaars werden gezien als voorboden van de lente. En als een paar op een dak van een huis nestelde, geloofde men dat de bewoners een voorspoedig jaar tegemoet gingen. De ooievaar als brenger van kindertjes stamt uit Duitsland en is pas begin negentiende eeuw naar Nederland overgewaaid. Het paste wel bij de tijd dat nog niet openlijk over seksualiteit en geboorte werd gesproken. De gewoonte om als een kind is geboren een houten ooievaar in de tuin te zetten komt ook uit Duitsland maar is in Nederland van later datum, zo begin twintigste eeuw.
