kubisme

Kubisme is een stroming in de schilderkunst, die rond 1907 ontstond als gevolg van een revolutionaire omwenteling in het werk van twee kunstenaars, Georges Braque en Pablo Picasso, beiden nog geen dertig jaar. Zij werkten samen in hun ateliers in hetzelfde gebouw in Montmartre. Zij werden daarbij geïnspireerd door Paul Cézanne en Afrikaanse stammenkunst.
Revolutionair was de 'vertaling' van een onderwerp in rechthoekige, meetkundige vormen, dat gelijktijdig vanuit verschillende gezichtshoeken werd weergegeven. Dit ging gepaard met een vereenvoudiging van het kleurenpalet tot – hoofdzakelijk – grijstinten en okers. Zij beperkten zich in hun onderwerpen tot stillevens (met muziekinstrumenten), portretten en landschappen.
Hun samenwerking was in deze periode zo sterk ('het lijkt wel of we getrouwd zijn…', zei Picasso) dat zij sommige werken niet eens signeerden.
Vanaf 1912 werden door beide kunstenaars vreemde elementen zoals kranten- of behangpapier aan hun schilderijen toegevoegd (collages). Zo ontstonden composities, samengesteld uit alle mogelijke elementen, zowel geschilderde als uit de dagelijkse omgeving gekozen materialen. Deze werkwijze stond aan de basis van een grote vrijheid in de kunst.
Juan Gris, die sinds 1911 een soort driemanschap met Picasso en Braque vormde, werkte bij deze nieuwe methode vanuit een geometrisch grondpatroon.
Het kubisme, dat in die tijd ook door verschillende beeldhouwers werd toegepast, zoals Raimond Duchamp-Villon en Jacques Lipchitz, heeft in zijn verschillende vormen diepgaande invloed uitgeoefend op de ontwikkeling van de gehele twintigste-eeuwse kunst.