magnetisch veld

Wanneer een magneet in een gegeven ruimtelijk gebied een kracht ondervindt, beschrijft men deze kracht in termen van een magnetisch veld, door een vector die op elk punt een bepaalde sterkte en richting heeft. Alle in de natuur bekende magnetische velden worden uiteindelijk door de beweging van elektrische ladingen veroorzaakt. Zo wekt een macroscopische elektrische stroom in een geleider, maar ook de beweging van de elektronen in een atoom, een magnetisch veld in de omgeving op. Hierop berust de elektromagneet.
Het magnetisme van een ijzeren staafmagneet is terug te voeren op de magnetische momenten van de valentie elektronen van de ijzeratomen. Het magnetische moment van een elektron hangt samen met zijn 'spin', in een klassiek analogon de rotatie van het geladen bolletje om zijn as. De hypothese van de elektronspin, in 1925 door twee jonge Leidse fysici, G.E. Uhlenbeck en S. Goudsmit geïntroduceerd, bleek cruciaal voor het begrip van de elektronenstructuur van atomen, moleculen en de vaste stof.
Zie ook Maxwell.