röntgendiffractie

De Duitse fysicus M. von Laue ontdekte omstreeks 1910 dat er een rijk diffractiepatroon ontstaat als men een (klein) kristal in een röntgenbundel met een golflengte van enkele tienden van een nanometer (10 ^9m) plaatst. Doordat deze golflengte vergelijkbaar is met de afstanden tussen naburige atomen in het kristal treedt er, net als bij het vallen van zichtbaar licht op een rooster van spleten, interferentie op.
Vader en zoon Bragg toonden vervolgens aan hoe men dit verschijnsel kan gebruiken voor de analyse van de kristalstructuur, de bepaling van de posities van de atomen in een zich herhalend patroon.
Onderzoekers in Groot Brittannië slaagden er in de jaren vijftig in de structuren van dna en de eiwitten hemoglobine en myoglobine met behulp van röntgendiffractie te bepalen. Deze successen, die aan de basis staan van de doorbraak van de moleculaire biologie, werden beide in 1962 met Nobelprijzen bekroond, respectievelijk voor de geneeskunde en scheikunde.