Hella S. Haasse
Hella Haasse (1918-2011) was een van de belangrijkste na-oorlogse auteurs. Zij creëerde een geheel eigen, groot oeuvre. Haasse debuteerde met de dichtbundel Stroomversnelling (1945) en werd in 1948 bekend met de op haar Indische jeugdherinneringen gebaseerde novelle Oeroeg. In veel van haar romans vermengt zij goed gedocumenteerde historische feiten met eigen (psychologische) bespiegelingen. Voorbeelden daarvan zijn o.m. De scharlaken stad (1952), Schaduwbeeld, of Het geheim van Appeltern (1989) en Heren van de thee (1992). Ze schreef eveneens scherpzinnige en boeiende essays over kunst en literatuur, o.a. Leestekens (1965). Haar autobiografische geschriften, o.a. Een handvol achtergrond. 'Parang Sawat' (1993) getuigen van haar ambitie om via persoonlijke waarneming en ervaring de 'ander' te begrijpen. In 2002 verscheen haar tot nu toe laatste roman Sleuteloog. Daarna verschenen er onder andere nog twee verhalenbundels Over en weer (2005) en Het tuinhuis (2006).
Haar werk is in vele talen vertaald en werd talloze malen bekroond. In 1983 ontving zij de P.C. Hooft-prijs, in 2003 de NS-Publieksprijs en in 2004 de prestigieuze Prijs der Nederlandse Letteren.
Welke adellijke familie speelde de hoofdrol in De scharlaken stad van Hella Haasse?
ooievaar
Geluksbrenger. De terugkerende ooievaars werden gezien als voorboden van de lente. En als een paar op een dak van een huis nestelde, geloofde men dat de bewoners een voorspoedig jaar tegemoet gingen. De ooievaar als brenger van kindertjes stamt uit Duitsland en is pas begin negentiende eeuw naar Nederland overgewaaid. Het paste wel bij de tijd dat nog niet openlijk over seksualiteit en geboorte werd gesproken. De gewoonte om als een kind is geboren een houten ooievaar in de tuin te zetten komt ook uit Duitsland maar is in Nederland van later datum, zo begin twintigste eeuw.
