M.J. Alridge
M.J. Alridge (1974) is een Engelse schrijver van thrillers. Anders dan de titels van zijn boeken doen vermoeden – zij verwijzen meestal naar kinderliedjes – zijn de verhalen namelijk zwartgallig. Zijn vader was strafrechtadvocaat en als kind las hij (stiekem?) in de dossiers. In een interview zei hij dat wat hij schrijft een tegenwicht vormt voor het gelukkige leven dat hij met vrouw en kinderen leidt. De hoofdpersoon van Aldridge, Helen Grave, politie inspecteur in Southampton, past hierbij. Zij is nors, rijdt op een zware motor en beoefent SM. Zij ligt geregeld in de clinch met journaliste Emilia Caranita, die op zoek is naar sensatieverhalen en die in de loop van de serie wat meer op de voorgrond treedt. Die serie begon in 2014 met Ienie miene mutte, al snel gevolg door Piep zei de muis. Enkele andere titels: In de maneschijn (2018), Niemand zeggen (2021) en Oog om oog (2023). In 2020 was het korte verhaal van Alridge Wat jij niet ziet het geschenk in de Maand van het Spannende boek. Ook schrijft hij scenario’s voor televisieseries, zoals voor Silent Witness.
Welke adellijke familie speelde de hoofdrol in De scharlaken stad van Hella Haasse?
ooievaar
Geluksbrenger. De terugkerende ooievaars werden gezien als voorboden van de lente. En als een paar op een dak van een huis nestelde, geloofde men dat de bewoners een voorspoedig jaar tegemoet gingen. De ooievaar als brenger van kindertjes stamt uit Duitsland en is pas begin negentiende eeuw naar Nederland overgewaaid. Het paste wel bij de tijd dat nog niet openlijk over seksualiteit en geboorte werd gesproken. De gewoonte om als een kind is geboren een houten ooievaar in de tuin te zetten komt ook uit Duitsland maar is in Nederland van later datum, zo begin twintigste eeuw.
